Sis

Geçtiğimiz günlerde hava bizi şaşırttı, sonbahar ansızın gelivermiş gibiydi. Yine bulutların üzerinde, hatta içinde kaldık. Sis, Fellini filmlerindeki atmosferi yaratıyor burada, biraz gizemli, biraz hüzünlü, öte yandan büyüleyici görüntüler oluşuyor. Garip duyguları, düşünceleri tetikliyor. Sanki dünyada değilmişiz, sanki başka bir alemde her türlü dert ve tasadan azade, ifade edilmesi zor bir tür huzur, sükûnet hali, ruha şifa bulduran bir durgunluk.

Keşke fotoğraflarla duygular aktarılabilseydi…

Tam olarak ne çıkacağını bilmeden, tohumdan yetiştirdiğimiz mimozalar neredeyse bahardan bu yana neşeli, küçük, sarı ponponlarını koruyor.

Sonbaharda hala çiçekli olurlarsa iç açıcı sarı renkleriyle, minik vahalar gibi ışıldayacaklar loş günlerde.

Rüzgarda esnek gövdeleriyle bir o yana bir bu yana, kırılma korkusu duymadan salınıyorlar. Böylesine eğilebilmek ve kırılmamak… Ah! Öğrenecek ne çok şey var bu mütevazi ağaçcıklardan.

İnsan bıkıp usanmadan, uzun uzun bakabilir bu fidanlara. Sisin içinde salınışlarına, incecik yapraklarından kayıp giden su damlacıklarına…

Derken, güneş doğuyor yeniden tüm azametiyle, bombus arıları tombul ve telaşlı işe koyuluyor yeniden. Onlarınki ayçiçeğinin mükemmel dokusundaki her bir öğeyi birer birer tohuma dönüştürmenin mi, yoksa kışlık erzakı toplamanın telaşı mı belli değil.

Yakışıklı delikanlı “Çokgözlü Mavi” (Polyommatus icarus) kanatlarına gökyüzünün pırıl pırıl mavisini yüklemiş, yazın ve yeniden gelen güneşli günlerin tadını çıkarıyor.

Geceleri ağustos böceklerinin serenatları ortalığı inletirken, bizim payımıza düşen gün ışığında karıncalar gibi çalışıp, hazırlanmak. Ne de olsa “Kış geliyor.”